Το βράδυ που παρουσιαζόταν ως η τελευταία ευκαιρία ζωής, αποτέλεσε το ύστατο καρμικό κομμάτι ενός παζλ αναπόδραστου πεπρωμένου, που απεικονίζει την Αργεντινή Βασίλισσα της Γης στην άλλη της άκρη, μετά από 36 χρόνια προσμονής. Το «αλμπισελέστε» τανγκό εξαπλώθηκε στα μήκη και τα πλάτη της, για να γιορτάσει την εξιλέωσή ενός παγκόσμιου θρύλου εν ζωή και το BN Sports αναπολεί για δεύτερη συνεχή χρονιά και 1095 μέρες αργότερα το γραμμένο ενός παιδικού ονείρου από το Ροζάριο, μετατρέποντας μονομιάς στα πιο γλυκά Χριστούγεννα της ποδοσφαιρικής της ιστορίας, την Άγια Νύχτα της 18ης Δεκεμβρίου σ' ένα all time classic παραμύθι υπέρβασης, κάθαρσης και πίστης.
Πόσες και πόσες φορές γραμμένα, σα να το γνωρίζαμε. Scripta manent, όμως, και γι' αυτό ακριβώς συμβαίνουν τέτοιες ιστορίες: βίωμα, μνήμη, αποτύπωση και αφήγηση η σειρά με το πέρασμα του καιρού, ομορφιά και διδαχή, η κληρονομιά τους. Το κατόρθωμα τα καθιστά γεγονότα και ο μόνιμος «γλύπτης των ανθρώπων» τα μεταμορφώνει σε διαχρονικά παραμύθια. Ακριβώς γι΄ αυτό καταγράφονται, για να γίνεται η μνήμη διήγηση κι αυτή με τη σειρά της ιστορία. Τρία χρόνια, λοιπόν. Κιόλας. Σα νερό πέρασαν, αποδεικνύοντας πως η ζωή δε σταματά ποτέ, περνά και χάνεται, κυρίως δε, πως είναι στιγμές και οι ευκαιρίες για την αθανασία της μνήμης τους να δημιουργήσει την υστεροφημία του ονόματος για τους ξεχωριστούς, δεν είναι πολλές.
Ο πιο ανθρώπινος των Θεών ήταν για τα πάθη του ο Ντιέγκο, το ίδιο και ο διάδοχός του επί γης για τις αγωνιστικές του προκλήσεις και δοκιμασίες. Άλλες συνθήκες, ίδιοι όροι. Αυτό ακριβώς γοήτευσε, η σύγκριση στη διάρκειά της. Εκεί ακριβώς έγκειται και η διττή όψη της ερμηνείας της: μαγεία από τη μία κι ευλογία διαφορετικού, σταύρωση από την άλλη κι εφιάλτης παιδικού ονείρου. Φορτίο για ελάχιστους, στο οποίο ζυγίζονται και με το οποίο δοκιμάζονται οι αληθινά ξεχωριστοί. Συσχέτιση εξ αρχής καρμική, μια ταμπέλα κληρονομιάς ψυχωτικής και ιερού πδοσφαιρικού καθήκοντος προς τον ποδοσφαιρικό πατέρα του έθνους, το απόλυτο κριτήριο διαδοχής και επιτυχίας· και τα δύο αυτά μαζί την ίδια στιγμή, κάθε που άλλαζε φανέλα, αποκτώντας δύο ποδοσφαιρικά πρόσωπα στη μορφή ενός: ο μοναδικός ήρωας της Βαρκελώνης, ο διαχρονικός αποτυχημένος της πατρίδας. Σ' αυτό το καθηλωτικό ψυχολογικά δίπολο ελπίδας και κατακραυγής χτίστηκε ο απόλυτος μύθος - και στα θεμέλια της κορυφής που δημιούργησε ο ίδιος, δικαιώθηκε για πάντα.
Είναι επομένως λογικό, αν και ακόμη κομμάτι παράξενο, παρά το ότι γνωρίζουμε πλήρως. Από την επόμενη κιόλας χρονιά και για τους επόμενους δύο Δεκέμβρηδες που ακολούθησαν και εννοείται για όσους ες αεί έρθουν, τα social θυμούνται τον φοβερό τελικό, ήδη από τις αρχές του μήνα ως... προεόρτια, μέχρι απλώς να έρθει η κατάλληλη ημερομηνία για να αναρτηθούν ξανά κάθε λογής στιγμές που ανατρέχουν στο επικό εκείνο βράδυ του «Λουσαϊλ». Εκεί που κάθε παιδί, μικρό και μεγάλο, σήκωσε το χρυσό Δισκοπότηρο, βλέποντας την ενσάρκωση εκπλήρωσης ενός ονείρου να διανύει μια συσσιφική διαδρομή λύτρωσης και δικαίωσης μέσα στο μικροσκόπιο μιας καριέρας μυθιστορηματικής, ταυτοχρόνως δε εντελώς ανθρώπινης... Όπως ακριβώς και του κατακτητή των Ίνκας, των Αζτέκων, των... Μαλβίδων και του κόσμου όλου, 36 χρόνια πριν στη δική τους ήπειρο, εκεί που σε έξι μήνες θα βρεθούν ξανά σε μια ακόμη καρμική παράσταση των δύο, του ενός στο χορτάρι και του άλλου στους ουρανούς. Γιατί αυτό πρεσβεύουν πια και οι δυό τους: μοναδικές «αλμπισελέστε» κορυφές, κάθε μια εκ των οποίων αποκρυπτογραφείται σε πρόσωπα και ιστορίες που διαμόρφωσαν με το «ήθος»τους, τον «μύθο»τους Μεξικό. Αντίστοιχα δηλαδή για να αιτιολογήσουμε τα εισαγωγικά, ορίζουν με τον χαρακτήρα τους το σενάριο. Ο Αριστοτέλης προνόησε για τη συγγραφική κληρονομιά της δικής του Ποιητικής με τον πιο κατάλληλο κι ευφάνταστο τρόπο... Σινεμά, λοιπόν, και με τη βούλα.
Το χέρι του Θεού, η άσπρη σκόνη του, το σόλο του επίγειου απεσταλμένου του και η περιγραφή - θρύλος τον Ιούνιο εκείνο και χρόνια μετά η ομιλία αποχαιρετισμός - κατάθεση ψυχής για την «μπάλα που δε λεκιάζεται ποτέ», υποδέχονται στο ίδιο ισότιμα βαρύτιμο κάδρο ιστορίας τους και αναμνήσεών μας, αντίστοιχες στιγμές - λιθαράκια του θριάμβου: το γκολ - πρόκριση με το Μεξικό στο δεύτερο, μα δίχως αύριο, ματς των ομίλων, την... ασιστάρα των «8» απέναντι στην Ολλανδία σε μία μάχη δύο κόσμων, παρά σ' έναν προημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, την ηγετική εμφάνιση κόντρα στην Κροατία και την απόλυτη δήλωση δικαίωσης στον τελικό, που παραλίγο να ματαιωθεί πικρά ξανά, εξ αιτίας του γαλλικού υπερόπλου, που διεκδικούσε για δεύτερη φορά, ό,τι αυτός ονειρευόταν χρόνια. Το χατ τρικ του στη διθυραμβική μονομαχία παρελθόντος - μέλλοντος πρόκληση στο θεϊκό σχέδιο ή μάλλον... προϊκονομία του - είπαμε, Αριστοτέλης. Η δεκαετία της περιπλάνησης σε χρονική κάψουλα δυόμιση ωρών. Το ταξίδι προς την κάθαρση ήταν σταδιακό όλα εκείνα τα χρόνια, η τελευταία του δοκιμασία για την αθανασία δε θα μπορούσε να κατακτηθεί εύκολα.
Η μοίρα το φύλαγε, όμως, ως δικαίωση όλων, δική του κυρίως. Όλοι αυτόν περίμεναν και απόδειξη οι ιαχές τη στιγμή του χαϊδέματος και του φιλιού στο αντικείμενο που η καρδιά του πόθησε όσο τίποτα. Η υπόσχεση τηρήθηκε και η προσευχή προς τη γιαγιά Σέλια τη στιγμή ζωής του Γκονζάλο, εισακούστηκε. Δικαιοσύνη αποδόθηκε, η ιστορία έγραψε και το ερχόμενο καλοκαίρι ενδέχεται να είναι το τελευταίο της κεφάλαιο. Από τη Βραζιλία του 2014, στις επώδυνες ματαιώσεις των Copa America και από το δειλό ξεκίνημα των «Μαρακανά» και «Finalissima» στην κορυφή της Γης. Εκεί για όπου προοριζόταν από παιδί. Το Μεξικό περιμένει τον διάδοχο του κατακτητή του, για να γίνει κι αυτό αφήγημα 40 χρόνια μετά. Το Κατάρ είναι ήδη κληρονομιά του(ς). Θα το έχουν - και θα το θυμόμαστε - για πάντα...
Νικόλας Κανελλόπουλος
Ο πιο ανθρώπινος των Θεών ήταν για τα πάθη του ο Ντιέγκο, το ίδιο και ο διάδοχός του επί γης για τις αγωνιστικές του προκλήσεις και δοκιμασίες. Άλλες συνθήκες, ίδιοι όροι. Αυτό ακριβώς γοήτευσε, η σύγκριση στη διάρκειά της. Εκεί ακριβώς έγκειται και η διττή όψη της ερμηνείας της: μαγεία από τη μία κι ευλογία διαφορετικού, σταύρωση από την άλλη κι εφιάλτης παιδικού ονείρου. Φορτίο για ελάχιστους, στο οποίο ζυγίζονται και με το οποίο δοκιμάζονται οι αληθινά ξεχωριστοί. Συσχέτιση εξ αρχής καρμική, μια ταμπέλα κληρονομιάς ψυχωτικής και ιερού πδοσφαιρικού καθήκοντος προς τον ποδοσφαιρικό πατέρα του έθνους, το απόλυτο κριτήριο διαδοχής και επιτυχίας· και τα δύο αυτά μαζί την ίδια στιγμή, κάθε που άλλαζε φανέλα, αποκτώντας δύο ποδοσφαιρικά πρόσωπα στη μορφή ενός: ο μοναδικός ήρωας της Βαρκελώνης, ο διαχρονικός αποτυχημένος της πατρίδας. Σ' αυτό το καθηλωτικό ψυχολογικά δίπολο ελπίδας και κατακραυγής χτίστηκε ο απόλυτος μύθος - και στα θεμέλια της κορυφής που δημιούργησε ο ίδιος, δικαιώθηκε για πάντα.
Είναι επομένως λογικό, αν και ακόμη κομμάτι παράξενο, παρά το ότι γνωρίζουμε πλήρως. Από την επόμενη κιόλας χρονιά και για τους επόμενους δύο Δεκέμβρηδες που ακολούθησαν και εννοείται για όσους ες αεί έρθουν, τα social θυμούνται τον φοβερό τελικό, ήδη από τις αρχές του μήνα ως... προεόρτια, μέχρι απλώς να έρθει η κατάλληλη ημερομηνία για να αναρτηθούν ξανά κάθε λογής στιγμές που ανατρέχουν στο επικό εκείνο βράδυ του «Λουσαϊλ». Εκεί που κάθε παιδί, μικρό και μεγάλο, σήκωσε το χρυσό Δισκοπότηρο, βλέποντας την ενσάρκωση εκπλήρωσης ενός ονείρου να διανύει μια συσσιφική διαδρομή λύτρωσης και δικαίωσης μέσα στο μικροσκόπιο μιας καριέρας μυθιστορηματικής, ταυτοχρόνως δε εντελώς ανθρώπινης... Όπως ακριβώς και του κατακτητή των Ίνκας, των Αζτέκων, των... Μαλβίδων και του κόσμου όλου, 36 χρόνια πριν στη δική τους ήπειρο, εκεί που σε έξι μήνες θα βρεθούν ξανά σε μια ακόμη καρμική παράσταση των δύο, του ενός στο χορτάρι και του άλλου στους ουρανούς. Γιατί αυτό πρεσβεύουν πια και οι δυό τους: μοναδικές «αλμπισελέστε» κορυφές, κάθε μια εκ των οποίων αποκρυπτογραφείται σε πρόσωπα και ιστορίες που διαμόρφωσαν με το «ήθος»τους, τον «μύθο»τους Μεξικό. Αντίστοιχα δηλαδή για να αιτιολογήσουμε τα εισαγωγικά, ορίζουν με τον χαρακτήρα τους το σενάριο. Ο Αριστοτέλης προνόησε για τη συγγραφική κληρονομιά της δικής του Ποιητικής με τον πιο κατάλληλο κι ευφάνταστο τρόπο... Σινεμά, λοιπόν, και με τη βούλα.
Παιχνίδια που ερμηνεύονται διαφορετικά με αφετηρία (ή και όχι) την τακτική τους ανάλυση, με οπτική διαφορετική και υπερβατική από την πεπατημένη, ακριβώς επειδή είναι προορισμένα να διαμορφώσουν την ιστορία - η μυστηριώδης πλοκή τους ξεδιπλώνεται μπροστά τα μάτια μας και το νόημά της - η διδαχή - μας κάνει κι εμάς πραγματικούς μάρτυρες της ιστορίας εν τη γεννέση της. Πόσες και πόσες στιγμές μας χαρίζει η ζωή, μέσω του ποδοσφαίρου και αντίστροφα φυσικά, αφού το ένα είναι μέρος του άλλου. Γι' αυτό και ο αθλητισμός στο σύνολό του διδάσκει και διαμορφώνει, διαπαιδαγωγεί δηλαδή, διότι είναι καθρέφτης της ζωής, Καθόλου υπερβολικός ο χαρακτηρισμός - οι λόγοι τρεις και σαφείς: πρώτον, το διακύβευμά του, η σπουδαιότερη στιγμή μιας ποδοσφαιρικής καριέρας, η κατάκτηση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου· δεύτερον, το μεγαλείο του πρωταγωνιστή του, αν θέλετε ενός εξ αυτών, αλλά σαφώς επίσης ως πρώτου μεταξύ... ανίσων· τρίτον, η τροπή που είχε και τέταρτον, οι μορφές που υπηρέτησαν το σενάριο και η ανάλογη συμβολή τους. Αντί να το τελειώσει ο Κολο Μουανί, έδειξε τον δρόμο ο Ντίμπου σε μια αυτόματα iconic επέμβαση...
Το χέρι του Θεού, η άσπρη σκόνη του, το σόλο του επίγειου απεσταλμένου του και η περιγραφή - θρύλος τον Ιούνιο εκείνο και χρόνια μετά η ομιλία αποχαιρετισμός - κατάθεση ψυχής για την «μπάλα που δε λεκιάζεται ποτέ», υποδέχονται στο ίδιο ισότιμα βαρύτιμο κάδρο ιστορίας τους και αναμνήσεών μας, αντίστοιχες στιγμές - λιθαράκια του θριάμβου: το γκολ - πρόκριση με το Μεξικό στο δεύτερο, μα δίχως αύριο, ματς των ομίλων, την... ασιστάρα των «8» απέναντι στην Ολλανδία σε μία μάχη δύο κόσμων, παρά σ' έναν προημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, την ηγετική εμφάνιση κόντρα στην Κροατία και την απόλυτη δήλωση δικαίωσης στον τελικό, που παραλίγο να ματαιωθεί πικρά ξανά, εξ αιτίας του γαλλικού υπερόπλου, που διεκδικούσε για δεύτερη φορά, ό,τι αυτός ονειρευόταν χρόνια. Το χατ τρικ του στη διθυραμβική μονομαχία παρελθόντος - μέλλοντος πρόκληση στο θεϊκό σχέδιο ή μάλλον... προϊκονομία του - είπαμε, Αριστοτέλης. Η δεκαετία της περιπλάνησης σε χρονική κάψουλα δυόμιση ωρών. Το ταξίδι προς την κάθαρση ήταν σταδιακό όλα εκείνα τα χρόνια, η τελευταία του δοκιμασία για την αθανασία δε θα μπορούσε να κατακτηθεί εύκολα.
Η μοίρα το φύλαγε, όμως, ως δικαίωση όλων, δική του κυρίως. Όλοι αυτόν περίμεναν και απόδειξη οι ιαχές τη στιγμή του χαϊδέματος και του φιλιού στο αντικείμενο που η καρδιά του πόθησε όσο τίποτα. Η υπόσχεση τηρήθηκε και η προσευχή προς τη γιαγιά Σέλια τη στιγμή ζωής του Γκονζάλο, εισακούστηκε. Δικαιοσύνη αποδόθηκε, η ιστορία έγραψε και το ερχόμενο καλοκαίρι ενδέχεται να είναι το τελευταίο της κεφάλαιο. Από τη Βραζιλία του 2014, στις επώδυνες ματαιώσεις των Copa America και από το δειλό ξεκίνημα των «Μαρακανά» και «Finalissima» στην κορυφή της Γης. Εκεί για όπου προοριζόταν από παιδί. Το Μεξικό περιμένει τον διάδοχο του κατακτητή του, για να γίνει κι αυτό αφήγημα 40 χρόνια μετά. Το Κατάρ είναι ήδη κληρονομιά του(ς). Θα το έχουν - και θα το θυμόμαστε - για πάντα...
Νικόλας Κανελλόπουλος
